مانگاهای اولیه ارزش هنری زیادی نداشتند ولی با پیدایش سبک‌های جدید و با ارزش‌های هنری بیشتر (مثل Gekiga و غیره) ارزش هنری بیشتری پیدا کرد، بطوری که حتی سبک مانگا اشخاصی چون ادوارد مک‌گینس و فرانک میلر را هم تحت تأثیر قرار داد.
مانگاها بر اساس سن و سبک تقسیم‌بندی می‌شوند. مهم‌ترین دسته‌بندی مانگا عبارتند از:
شونن Shônen، مربوط به پسرها
شوجو Shôjo، مربوط به دخترها
سینن Seinen، مربوط به مردها و افراد بالغ
جوسِی Josei، مربوط به خانم‌ها
کودومو Kodomo، مربوط به کودکان

شونن (SHONEN)
به نوعی از مانگا اطلاق می‌شود که مخصوص پسرها هست. معمولاً از نوع اکشن-ماجراجویی است که به گروه سنی ۸ الی ۱۸ ساله پسرها تعلق می‌گیرد.
تا امروز این بخش محبوب‌ترین بخش در مانگا محسوب می‌شود و معمولاً به خاطر صحنه‌های بزرگ جنگی شناخته می‌شود.
مانگاهایی مانند دراگون بال، ناروتو، یو-گی-او، بلیچ، وان پیس و همچنین یو یو هاکوشو از این بخش هستند.
شوجو (SHOJO)
این به بخشی از مانگا اطلاق می‌شود که مخصوص دخترها است.
معمولاً از نوع رومانتیک است و کمتر حادثه درون آن به چشم می‌خورد که به گروه سنی ۱۰ الی ۱۸ ساله دخترها تعلق می‌گیرد.
تا امروز این بخش دومین بخش محبوب در مانگا محسوب می‌شود و به سرعت در کشورهایی مانند آمریکا جای خود را تثبیت کرده‌است. مانگاهایی مانند سیلر مون، کابوی بیباپ و چوبیتس از برترین عناوین این بخش هستند.
سِینِن (SEINEN)
سینن به سبکی از مانگا اطلاق می‌شود که مخصوص آقایان ۱۸ تا ۴۰ سال است.
بیشتر خشونت در این نوع از مانگا وجود دارد ولی صحنه‌های رمانتیک نیز هر چند گاهی در آن‌ها مشاهده می‌شود.
از نمونه‌های این سبک مانگا، می‌توان به آکیرا و برزرک اشاره کرد.
جوسِی (JOSEI)
این بخش مخصوص خانم‌های ۱۸ تا ۳۰ سال هست که بیشتر دارای خصوصیات بالغانه و صحنه‌های پراحساس در آن‌ها وجود دارد و روی آن‌ها سرمایه‌گذاری چندانی صورت نگرفته است، همانند آماتسوکی و اوساگی دراپ.
جیدایگکی (JIDAIGEKI)
این بخش مربوط به مانگاهای تاریخی است، که بیشتر صحنه‌های جنگ و جدال در بر دارد. از بهترین نمونه‌های این بخش می‌توان به رورونی کنشین و لون ولف اند کاب اشاره کرد.