نخستین سخاوت اینست که خود را برتر و دیگران را پست تر از خود ندانی تا مجبور به ترحم و ایثار شوی و او را بدهکار خود سازی و تمام عمر از خودت منزجر نمایی !

دومین سخاوت آنست که دیگران را همسان و مساوی با خود نپنداری که به ناگاه حیران شوی و آنها را خائن و مکار بنامی و مابقی عمرت از آنان انتقام بستانی !

سومین سخاوت آنست که به دیگران تهمت ناحق نزنی و بلکه تهمت حق هم نزنی الا به خودشان در خفا!


چهارمین سخاوت آنست که اگر از تو طلب یاری کردند در حد توان یاری کنی و یاریت را در شیپور ندمی و اگر خواستند تلافی کنند بپذیری تا در قبال تو احساس حقارت و بدهکاری نکنند و سخاوت تو موجب عداوت نگردد. که مهمترین آن یاری کردن خانواده خویش است بی منت و توقع !

پنجمین سخاوت آنست که یاری یا هدیه دیگران را بپذیری مگر آنکه قصد رشوه ای در میان باشد. و اینکه محبت دیگران را به جان پذیرا باشی.

ششمین سخاوت آنست که نصیحت یا انتقاد دیگران را بشنوی و در خور تامل بدانی و عداوت نکنی و بلکه تشکر نمایی حتی اگر ناحق باشد !

هفتمین سخاوت آنست که عیب دوستانت را دوستانه و در تنهایی به آنان گوشزد ...

استاد علی اکبر خانجانی
اخلاق عرفانی ص ۲۸
آرشیو کامل رایگان در:

https://www.khanjany.org/

https://t.me/khodshenasi4/8892