سرود نیشابور، توسط «خدابخش صفادل»، یکی از شاعران آیینی معاصر نیشابور، سروده شده که همراه با اشاراتی به پیشینه پرآوازه پایتخت تاریخ و فرهنگ خراسان (نیشابور)؛ نمایی فشرده از برخی سرمایه‌ها و توانمندی‌های اقلیمی ، فرهنگی و اجتماعی نیشابور معاصر؛ درونمایه چکامه «پایتخت اول ایرانی من» (سرود نیشابور) را تشکیل می‌دهد.
آهنگسازی این سرود به کوشش «احمد بیان»، از موسیقیدانان پیشکسوت و پرکار نیشابور معاصر، انجام شده است. نسخه اصلی این سرود؛ از یک مقدمه و سه قسمت تشکیل شده که در ابتدای مقدمه، صدای زنگ‌های بیم‌آور آمده و اشاره به تاریخ و سه تهاجم خانمان‌سوز و ویرانگری دارد که نیشابور در طول تاریخ، شاهد آن بوده است. صدای سازهای کوبه‌ای و شیون زنان، نمایان‌گر این مصیبت‌ها است، ولی نیشابور سرافراز، بارها از دامن بینالود با شور و شکوه روییده و درد و زخم‌های پیشینیان را نیز بر دوش کشیده است. مقام یا مد قسمت اول سرود نیشابور، مینور است که اشاراتی به همایون، نیز شده است و قسمت دوم، در شور، و قسمت سوم، در مد ماژور، نوشته شده است. سرود ویژه‌ی نیشابور، برای ارکستر سمفونیک، گروه کر و دو خواننده تنور نوشته و اجرا شده است که خوانندگان آن را در هنگام اجرا، «دامون نورالدین» و «استاد احمد بیان» بر عهده داشته‌اند.
از این اثر فرهنگی-هنری-موسیقایی که دستاورد کوشش اهالی فرهنگ و هنر نیشابور (فرهنگ‌شهر خراسان) است در آبان‌ماه 1390 رونمایی گردید. این سرود که به معرفی نیشابور (فرهنگ‌شهر خراسان) می‌پردازد بنیان‌گر و سرآغاز رویکرد موسیقایی (در قالب سرود ویژه) به معرفی شهرها و شهرستان‌های خراسان، به شمار می‌آید و نیشابور، نخستین شهر خراسانی است که دارای «سرود ویژه» می‌باشد.