«رستم، سایه‌وار بر رخش تکیه زد و چشمانش در تاریکی برق زد. اسفندیار، با زره‌ای درخشان، پیش آمد و گفت: "رستم، سرنوشت ما از پیش نوشته شده یا هنوز فرصتی برای دگرگونی هست؟" رستم لبخندی محو زد: "اگر سرنوشت را تو می‌نویسی، پس قلمت را بردار!" نسیم، بوی جنگ را می‌آورد، اما رازی در نگاه هر دو مرد موج می‌زد…»/  این ویدئو تقدیم می‌شود به هم وطن‌های ایرانی، دوستان افغانستانی و تاجیکستانی و ترکمنستانی و ازبکستانی و تمام کسانی که روزی عضوی از حوزه ی تمدنی مشترکی بوده اند.