نمی دونم گل وجود من رو کی شکل دادی. نمی دونم چه زمانی از وجود خودت توی اون جسم بی جان و این گل بی فایده دمیدی. نمی دونم آمدم تا چیکار کنم برای دنیایی که تو خالقش هستی. می دونی عزیز ترینم امروز 16 سال میشه که توی قفس جسمم توی لذت های این دنیای گذارا زندانی شدم. اونقدر زندانی که توش غرق بشم. اونقدری که بعضی وقتا با بی مهری ازت فاصله بگیرم. دلم تنگ شده برای وقتایی که بی هیچ مانعی برات حرف میزدم. من... مرغ باغ ملکوتم نِیم از عالم خاک
امدم تا لدذت ببرم از وجود تو که هیچوقت تو هیچ حالتی ولم نکرده
تو تمام وجود منی عزیزترین و بهترینم
کمکم کن هرگز از اهل خاک نشم
من اهل آسمانی هستم که تو خدای اون هستی!

" ساعت چهار صبح به وقت بی قراری برای او که خودش می داند..."