سری اره به یکی از جذاب‌ترین سرگرمی‌های جدیدم تبدیل شده است. تا همین چند وقت پیش فیلم‌های اره را به‌طور جسته و گریخته دیده بودم. یک قسمت اینجا، یک قسمت آنجا. یک صحنه‌ی خشن اینجا، یک صحنه‌ی خشن آنجا. به عبارت دیگر همان تصویری را از این سری در ذهن داشتم که اکثر کسانی که از دور این مجموعه را دنبال می‌کنند دارند: فیلم‌هایی درباره‌ی قاتلی مبتلا به سرطان که تصمیم می‌گیرد به آدم‌هایی که ارزش زندگی‌شان را نمی‌دانند با مجبور کردنشان به تلاش برای قسر در رفتن از تله‌های مرگبار و گرفتن تصمیمات حیاتی بفهماند که عمرشان را به بطالت نگذرانند و تقاص گناهانی را که ازشان گریخته بودند ببینند و در نهایت اگر توانستند زنده قسر در بروند، به عنوان انسان بهتری به جامعه برگردند. تا همین چند وقت پیش فکر می‌کردم سری فیلم ترسناک «اره» منهای قسمت اول، فیلم‌های سخیفی هستند که در هر قسمت چندتا قربانی جدید انتخاب می‌کنند، به بدترین شکل ممکن آنها را سلاخی می‌کنند و بعد این روند دوباره تکرار می‌شود.