برای زمان ورود به حرم مطهر دعاهای بسیاری وجود دارد. می‌توان در زیارت‌نامه‌ها و مفاتیح‌الجنان که در حرم به فراوانی یافت می‌شود به این دعاها دسترسی پیدا کرد.

در محوطه حرم، دوری از چند چیز شرط ادب است؛ بلند سخن گفتن، بیان سخنان بیهوده یا بحث‌های بی‌حاصل و خصومت‌انگیز، خوردن، خوابیدن، پشت کردن به ضریح و زیارت. همچنین گفته شده ورود به حرم مطهر بهتر است از پایین پای امام رضا(ع) باشد و کسی از بالاسر آن حضرت به حرم پا نگذارد.

البته که این بدان معنا نیست که تشرف از بالاسر گناه یا خطاست بلکه صرفا دور از ادب به شمار می‌آید و به این دلیل است که ما ایرانیان عادت داریم در مجلس بزرگان در پایین دست آنان بنشینیم نه اینکه در بالادست و در مقامی برتر از آن‌ها جای بگیریم.

«اذن دخول» به هنگم ورود خوانده می‌شود. در این دعا، زائر از یکایک اولیای خدا و امامان معصوم اجازه می‌گیرد که وارد حرم شود، اما این اجازه در معنای واقعی خود، کسب اجازه برای ورود به یک محدوده مکانی نیست بلکه اجازه‌ای است برای ورود به حریم کبریایی اولیای دین.

خواندن ۲ رکعت نماز زیارت از جمله چیزهایی است که توصیه فراوانی به آن شده است. در آداب زیارت آمده که بهتر است در رکعت اول پس از حمد، سوره «یس» خوانده و در رکعت دوم پس از حمد، سوره «الرحمن» تلاوت شود.