عبدالله مداح ، متولد ۱۳۴۳ و فرزند ششم خانواده ۱۰ نفره‌ای بود که پدر همه فرزندان را به دفاع از کشور امر کرده بود؛ از همان کودکی به همراه پدر به محله نازی‌آباد می‌رفتند تا در جلسات قرآن شرکت کنند؛ در جلسات مرحوم مولایی و مرحوم حاج‌بیوک محمدی شاگردی می‌کرد، بعد از جلسات حاج‌بیوک بود که شهید به مرحله‌ای رسید که شاگردانی داشت و از همان سن پایین پا جای پای بزرگان نهاد و قبل از شهادت شاگردانی همچون سیدمحمد کرمانی، حاج‌حسین سبزعلی، گرجی و امام‌جمعه را تربیت کرد.

از دوران دبیرستان او چندین نوار مداحی در توصیف کربلا موجود است. بعد از اتمام دبیرستان شغل معلمی را برگزید و با وجود اینکه ۴۵ روز بیشتر از آغاز زندگی مشترکش نگذشته بود تصمیم گرفت همسر را تنها بگذارد و برای دفاع از وطن و اسلام به جبهه برود. عبد الله قبل از اینکه برود گفت: «می‌خواهم زندگی‌ام را با جبهه شروع کنم.»
اولین عملیاتی که شرکت کرد فتح‌المبین بود و بعد از آن به تشخیص فرماندهان و به همراه لشکر ۲۷ محمد رسول‌الله به بعلبک لبنان رفت تا در آنجا کنار حزب‌الله مستقر شوند و در جبهه دیگری علیه استکبار مبارزه کنند اما بعد از چند ماه به دستور امام(ره) به ایران بازگشتند و به کمک رزمندگان در جنگ رفتند.

همرزمان شهید هنوز هم صوت زیبای او را به یاد دارند که چگونه با صوت زیبای خود فضایی معنوی در عملیات‌ها ایجاد می‌کرد. اوج آن در شب قبل از عملیات کربلای ۴ بود که در لشکر۲۷، سوره فتح را با صوت زیبای مصطفی اسماعیل برای رزمندگان تلاوت کرد، آنها به قدری به هیجان آمده بودند که فرمانده تذکر داد با این سروصدای زیاد ممکن است مکان استقرارمان برای بعثی‌ها معلوم شود.
آخرین عملیاتی که شهید قرآن خواند عملیات کربلای ۵ بود که در آن به همراه محمد‌صادق، برادر دیگر خود به شهادت رسید. در عملیات کربلای ۵ چهار برادر از خانواده شهید مداح شرکت داشتند که یک برادر به همراه حاج‌عبدالله به شهادت رسید تا تعداد شهدای خانواده مداح به عدد ۳ برسد: مهدی ، محمد صادق و عبدالله.
حاج عبدالله در عملیات کربلای ۵ می‌بیند که به یکی از همرزمانش که هنوز در قید حیات است تیر اصابت شده و نیاز به کمک دارد، بی‌درنگ به کمک او می‌رود اما به هنگام برگشت با تیری که به ناحیه سر او اصابت می‌کند درهمان لحظه و در روز بیستم دی ماه سال ۱۳۶۵ به فیض شهادت می‌رسد.