طراحان اصلی کودتای نوژه، آمریکا، برخی دولت‌های اروپایی، اسرائیل، برخی دولت‌های عرب (مصر، عربستان و عراق) و شماری از مخالفان داخلی جمهوری اسلامی ایران ازجمله سلطنت‌ طلبان بودند. سازمان سیا چند ماه پس از پیروزی انقلاب، محمدباقر بنی‌ عامری سرهنگ بازنشسته ژاندارمری را با شاپور بختیار پیوند داد. عوامل کودتا با کمک سازمان سیا از ماه‌ها پیش از کودتا به جذب و آموزش عناصر برانداز پرداختند و با تحریک احساسات ملی و نظامی و وعده منصب و پخش پول، گروهی از نظامیان و خلبانان را فریفتند و به گزارشی سی فروند هواپیما و شصت خلبان و پانصد نظامی را برای این برنامه آماده کردند. فراهم‌سازی بخشی از اسلحه و مهمات کودتاگران نیز بر عهده عراق بود. برای امنیتی جلوه‌ دادن فضای کشور، ارتفاعات مرزی ایران در ماه‌های نزدیک به کودتا شاهد افزایش حملات هوایی و زمینی ارتش عراق بود. قرار بود کودتای نوژه در تاریخ پنج‌شنبه ۱۹/۴/۱۳۵۹ طی دو مرحله هوایی و زمینی انجام شود. سرنگونی دولت جمهوری اسلامی ایران و برقراری حکومت‌نظامی و ایجاد حکومتی به سبک غرب با ریاست بختیار هدف اصلی بود. برنامه عملیاتی آن، تجمع کودتاچیان در پارک لاله تهران و حرکت به سوی همدان و اشغال پایگاه هوایی نوژه و پرواز خلبانان به سوی تهران بود. بمباران بیت امام‌ خمینی(ره) و ستاد مشترک و پادگان‌های مهم کمیته انقلاب و سپاه پاسداران و فرودگاه مهرآباد و دفتر نخست‌ وزیری، بمباران مدرسه فیضیه، تسخیر صدا و سیما و دستگیری و از میان‌ بردن رهبران نظام اسلامی جزو برنامه‌های کودتاگران بود. کشتن امام‌ (ره) محور اصلی پیروزی کودتاگران بشمار می‌رفت؛ زیرا آنان از نقش امام‌ (ره) در میان مردم آگاه و در هراس بودند که ایشان با یک جمله همه برنامه آنان را بهم بریزد؛ بنابراین برای نابودی ایشان چند هواپیما با مهمات سنگین، چهار بمب خوشه‌ای هر کدام شامل ۶۵۰ بمب تأخیری و دو موشک ماوریک (موشک هوا به زمین هدایت‌شونده مجهز به سیستم هدف‌یاب مادون قرمز) در نظر گرفته بودند.و ...
کودتای نقاب (سرواژهٔ «ن‍‍جات ق‍‍یام ایران ب‍‍زرگ») بود