حکمت 289 : در گذشته برادرى دینى داشتم که در چشم من بزرگ مقدار بود چون دنیاى حرام در چشم او بى ارزش مى نمود، و از شکم بارگى دور بود، پس آنچه را نمى یافت آرزو نمى کرد، و آنچه را مى یافت زیاده روى نداشت. در بیشتر عمرش ساکت بود، امّا گاهى که لب به سخن مى گشود بر دیگر سخنوران برترى داشت، و تشنگى پرسش کنندگان را فرو مى نشاند. به ظاهر ناتوان و مستضعف مى نمود، امّا در برخورد جدّى چونان شیر پیشه مى خروشید، یا چون مار بیابانى به حرکت در مى آمد. تا پیش قاضى نمى رفت دلیلى مطرح نمى کرد، و کسى را که عذرى داشت سرزنش نمى کرد، تا آن که عذر او را مى شنید، از درد شکوه نمى کرد، مگر پس از تندرستى و بهبودى، آنچه عمل مى کرد مى گفت، و بدانچه عمل نمى کرد چیزى نمى گفت، اگر در سخن گفتن بر او پیشى مى گرفتند در سکوت مغلوب نمى گردید. و بر شنیدن بیشتر از سخن گفتن حریص بود. اگر بر سر دو راهى دو کار قرار مى گرفت، مى اندیشید که کدام یک با خواسته نفس نزدیک تر است با آن مخالفت مى کرد، پس بر شما باد روى آوردن به اینگونه از ارزش هاى اخلاقى، و با یکدیگر در کسب آنها رقابت کنید، و اگر نتوانستید، بدانید که به دست آوردن برخى از آن ارزش هاى اخلاقى بهتر از رها کردن همه است.


https://www.namasha.com/v/ikfNkPeC
https://www.namasha.com/v/ukJeokRj