جلسه‌ ۱۱۰۸ کلبه کرامت
ارائه شده در ۲۴ آبان ماه ۱۴۰۳
در سرفصل معماری اجتماعی در هندسه الهی

این جلسه به مقایسه دو نظام اجتماعی "کسب" (مدرنیته) و "رزق" (قرآنی) می‌پردازد. نظام "کسب" بر خودبنیادی انسان، انباشت ثروت و کاسبی استوار است و به ایدئولوژی‌های چپ (مارکسیسم) و راست (کاپیتالیسم) منجر می‌شود که پیامد آن اضطراب، اسارت مادی و خسران اخروی است. در مقابل، نظام "رزق" مبتنی بر توکل به خداوند و باور به "یرزُقُ مِن حیثُ لا یحتسب" است که جامعه‌ای "رزق‌محور" می‌سازد؛ جامعه‌ای که افراد در آن نه "شاغل" که "مسئول"اند، همچون انبیا که اجرت را تنها از خدا می‌طلبیدند.

بررسی جامعه مدرن آشکار می‌کند که مصرف‌گرایی، روابط انسانی را به معامله تبدیل کرده و جوانان را با فرهنگ غربی (روابط نامشروع، زیاده‌خواهی) منحرف ساخته است. پزشک، معلم و قاضی و... امروز اغلب "رزق الهی" را به کالای کاسبی تبدیل می‌کنند، حال آنکه رسالت اصلی آنان انفاق بی‌منت تخصص به جامعه است.

راه حل قرآن بازگشت به "توحید عملی" از طریق "توسعه قدر" (ظرفیت وجودی) و "تجارت لن تبور" است. هدف انقلاب اسلامی تحقق این الگو در قالب "جامعه مهدوی" است، جایی که رزق الهی در چرخه انفاق، زکات و قرض‌الحسنه به برکت تبدیل می‌شود و "معاش" به "معاد" می‌انجامد. این تحول تنها با جایگزینی "کاسب‌کاری" با "مسئولیت‌پذیری رزق‌محور" ممکن است.

#کسب #مرچنت #رزق