خلاصه نقد فیلم:شاه آرتور (با بازی ریچارد شورت) بعد از جنگ علیه امپراتوری روم به انگلیس برمی‌گردد تا پسر خود موردرد (با بازی جوئل فیلیمور) را بیابد. این پسر تاج‌و‌تخت را از آن خود کرده ‌و علیه پدر شورش کرده ‌است. او با قصد همکاری با ساکسون‌ها می‌خواهد به‌زور و برخلاف میل ملکه گوینویر با او ازدواج کند . ایفای نقش ملکه را استلا استوکر برعهده دارد. اگر آرتور بخواهد فرمانروایی کملوت را پس بگیرد، باید با تردیدهایش مقابله کند، شوالیه‌هایش را متحد کند و شمشیر اکس‌کالیبور (شمشیر افسانه‌ای شاه آرتور) را از پسرش پس بگیرد.
گفته‌‌های زیادی دربارۀ افسانۀ شاه آرتور وجود دارد؛ مثل خون‌هایی که با شمشیر اکس‌کالیبور ریخته شده یا دلیری‌های اغراق‌آمیزی که آنتونی فوکوآ، کارگردان فیلم «آرتور شاه» محصول ۲۰۰۴ (با عنوان اصلی King Arthur) به تصویر کشیده است. علاوه‌بر این، فیلم بیش‌از‌حد فانتزی گای ریچی، ساختۀ سال ۲۰۱۷، نیز به همین مضامین می‌پردازد.
در بیشتر قسمت‌های فیلم، شاهد همراهی‌ شورت با شوالیه‌های نامرتب، بدخلق و غرغرو در جنگل ولش هستیم که زبان انگلیسی قدیمی را با لهجه‌ای غیرواقعی صحبت می‌کنند. شخصیت مرلین در این فیلم را ریچارد بریک بازی کرده است. او که پیش‌تر در فیلم «بتمن آغاز می‌کند» (با عنوان اصلی Batman Begins) معروف به جو چیل بود، در این کار، فقط و فقط در دو صحنه بازی می‌کند! و این اتفاق بسیار عجیب است.
در صحنۀ دوم، او پیش از اینکه با اسبش نزد سایر جادوگران به‌دردنخور برود، پرخاش‌کنان سر بقیه داد می‌زند. همین! حال اینکه چرا نقش آقای بازیگرِ معروف به این کوتاهی است یکی از معما‌های فیلم است و البته وجود این شخصیت کاملاً بیهوده است! از دیگر المان‌های به‌کاررفتۀ اضافی در فیلم، می‌توان به نقل‌قول‌های مشابه اسطورۀ آرتوریان اشاره کرد که کاملاً ناخواسته در فیلم قرار گرفته‌اند: «به کملوت نرویم. آنجا نحس است!»...
در انتها، این جمله را برای کسی می‌نویسم که عنوان فیلم را انتخاب کرده‌ است: «آرتور و مرلین شوالیه های کملوت نیستند…»