«پادگان دوکوهه نام منطقه‌ای در چهار کیلومتری شمال‌غربی شهر اندیمشک در کنار شهرک دوکوهه است. - این منطقه که از جاذبه‌های گردشگری اندیمشک به حساب می‌آید، به دلیل وجود دو ارتفاع ۳۱۶ و ۲۸۸ متری در کنار هم که مانند دو کوه دوقلو در این منطقه مسطح خودنمایی می‌کنند، دوکوهه نام‌ گرفته است. مساحت این پادگان ۱۵ کیلومترمربع است که وسعت بخش اصلی آن کمتر از پنج کیلومترمربع است، همچنین از شرق به جاده خرم‌آباد اندیمشک و از شمال و از غرب به رودخانه فصلی بالارود منتهی می‌شود، بخش جنوبی آن توسط فنس‌ها و عوارض مصنوعی محدود شده است.

قبل از انقلاب یکی از بزرگ‌ترین پادگان‌های ارتش بود که در اختیار یکی از تیپ‌های لشکر ۹۲ زرهی ارتش قرار داشت، اما بعد از انقلاب و با شروع جنگ تحمیلی در شهریورماه ۱۳۵۹ و در نتیجه افزایش تعداد یگان‌های نظامی سپاه، با توجه به موقعیت مناسب آن مورد توجه مسئولان نظامی قرار گرفت و نخستین بار به صورت جدی قبل از عملیات فتح‌المبین به عنوان عقبه نیروها مورد توجه قرار گرفت و به ترتیب تیپ‌های هفت ولی‌عصر (عج)، تیپ ۱۴ امام حسین (ع)، تیپ تازه تأسیس محمد رسول‌الله (ص) و چند روز بعد تیپ‌های ۱۷ قم و هشت نجف اشرف در آن مستقر شدند.

نخستین اعزام در اسفندماه ۱۳۶۰ به دنبال حمله ارتش عراق به چزابه از دوکوهه صورت گرفت. حاج‌احمد متوسلیان، حاج‌ابراهیم همت، رضا چراغی، عباس کریمی، رضا دستواره، مهدی زین‌الدین، حاج‌حسین خرازی و حاج‌احمد کاظمی نام‌هایی هستند که دوکوهه هیچ‌گاه آنها را از یاد نمی‌برد.

اگر چه پادگان دوکوهه به نوعی با نام لشکر ۲۷ محمد رسول‌الله (ص) گره خورده است، اما این پادگان به عنوان یکی از پادگان‌های مهم دوران دفاع مقدس که محل آموزش، سازماندهی و اعزام نیروها بوده است. با توجه به ظرفیت‌های مهمی که در خود داشته است، نماد پادگان‌های دوران دفاع مقدس است که الهام‌بخش آمادگی و در واقع نماد انتظار مقدسی است که نیروهای جهادگر امام زمان (عج) باید داشته باشند و در یک کلام نماد پادگان آرمانی است که سید شهیدان اهل قلم سیدمرتضی آوینی خطاب به آن گفت: "دوکوهه! آیا دوست داری که پادگان یاران مهدی (عج) نیز باشی؟ پس منتظر باش."