برهنگان از خواب طولانی خود برمی خیزند و مانند هر سال آفتاب آن‌ها را در آغوش می‌کشد؛ به راستی آغوش اوست که انگیزه‌ای برای رشد و شکوفایی در دل درختان به وجود می‌آورد.
پرندگان به خانه‌های خود بازمی‌گردند و به صاحبخانه‌های خود سلام می کند، سنجاب‌ها و خرگوش‌ها از زنده‌شدن دوباره جنگل خوشحال‌اند، سنجاقک‌ها آواز شادی سر می‌دهد، چمن‌ها و خزه‌ها بلند می‌شوند و منتظر شروعی مجدد می‌شوند.
همگی برای جشنی بزرگ لحظه‌شماری می‌کنند، جشنی که زندگی‌ای جدید را در جنگل آغاز می‌کند تا همه دست به دست هم بکوشند تا تاریکی و سرما را از بین ببرند و آفتاب را به تخت پادشاهی گزارد، ضیافتی از جنس همدلی و امیدواری، از جنس عشق و همیاری. درختان سر به فلک کشیده، خزه‌های لطیف و کوچک، سنجاب‌های پرنده و حتی مورچه‌های خانه‌نشین همه و همه منتظر مهمانی‌ای بزرگ‌اند... ضیافتی به اسم بهار