ممکنه قلب ما آدم ها از فاصله های خیلی دور ، از دو قطب مقابل ، به هم دل ببندن...چون برای هم آفریده شدن..

مثل یه صدایی تو سکوِت جاده ها که باعث میشه دنبالش بری....

مثل یه بازی که چه بخوای چه نخوای مجبوری همونجایی قدم بزنی که از‌قبل تعیین شده . آخرش به خودت میای و میبینی داری روی یه مدار راه میری...

مداری که نمیدونی یکی به غیر از تو روش در حال قدم زدنه...

بعد از اونه که همه چیز عوض میشه، زندگی خوشرنگ تر میشه . روزا انقد راه میرین و ادامه میدین تا یک نقطه ای از زندگی بهم برمیخورین.

و بعد میاین تو دنیای هم و دست همو میگیرین..میاین تو دنیای هم میشین شونه ، میشین همدم ، میشین رفیق

میشین همون همیشگی که نبودنش مساویه با عذاب قلب اون یکی!

میرین و روی اون مداِر عاشقی . عاشقی میکنین، دلبری میکنین ،دیوونگی میکنین... بعد میشین آرامش قلب هم... همون آرامشی که شاید قبلا دنبالش بودین اما پیداش نمیکردین.

دلیل لبخندهای هم ، لبخندایی که شاید قبلا با لب هاتون غریبه بوده.

اینطوری میشه که دیگه لبخنداتون رنگ واقعیت بخودشون میگیرن

برای هم میشین یه کتاب، که مرورش قشنگ ترین کار دنیاست و میفهمین....
《شاید هم هزار ابر با خودشون زمزمه میکنن که : حضور عشق کسی هیچوقت نمیتونه اتفاقی باشه...》


میدونی؟ تجربم بوده....قدر عشقتو بدون ک فقط یبار تکرار میشه:)