دلم می‌خواهد هر تکه‌ام به سمتی پرتاب شود و هیچ دو از آن‌ها هرگز همدیگر را پیدا نکنند. شاید به این شکل هر تکه از وجود من بار اندوه کمتری را حمل کرده و قادر به تحمل کردن آن باشد.
به دروغ گفتم دیگر دوستش ندارم، در حالی که این تلخ‌ترین دروغ زندگی‌ام بود.
اشک شاید تنها جلوه‌ای از اندوهی باشد که قلب با آن دست به گریبان است. بگذار امانش ندهم و تا جان دارد، روانه باشد.

امیدوارم تو اینجا هرکسی یکی رو دوس داره بهش بگه
چون وقتی زمانش بگزره ، هیچ فایده ای نداره و نخواهد داشت