شیومین و چن خودشونو با کارای مختلف سرگرم میکنن که یه وقت یادشون نیوفته گروه شش نفرشون.یهو به سه نفر تبدیل شد...
چانیول و بکهیون هم که هم دیگه رو دارن ولی با این حال غم های بزرگی تو دلشونه که چهره ی همیشه خندانشون نمیزاره که اونو بروز بدن...
هیچ اکسوالی این رو فراموش نمیکنه که واسه کنسرت پرامیس کای چقدر گریه کرد...
هیچ اکسوالی نبود که با دیدن اشک کای یه اشکم شده نریزه...
این چیزا سخته ادم رو داغون میکنه..
وقتی کای...سهون 2013رو با کای و سهون 2016مقایسه میکنم زمین تا اسمون فرق کردن...همیشه چهرهاشون ناراحته...خستن...ناامیدن...
دی او همیشه سرد برخورد میکنه و وانمود میکنه هیچ چیز براش مهم نیست ولی یه اکسو اله واقعی حتی از چهره ی اعضا هم میفهمه که حالشون خوبه یا نه!!
سهون همش چانبک رو تو بغل هم میندازه و یه گوشه وایمیسه و بهشون نگا میکنه شاید تو دلش ارزو میکنه یه بار دیگه که شده برگرده عقب و بتونه همینطوری هم شده لوهان رو تو بغل بگیره ولی هم سهون هم اکسوالا میدونیم که نمیشه!!!
اخه چراااا؟؟؟چرا اینقدر از هم فرار میکنید؟؟؟
با این همه غم و غصه و گریه بازم به اکسو ال بودنم افتخار میکنم... افتخار میکنم که با همیچین ادمایی مثه سهون اشنا شدم و ازشون یاد گرفتم که باید توی همه ی سختیا قوی بود تا شاید یه روز درست بشه...
به امید روزی که اکسوی دوازده نفره باز دور هم جمع بشن و شعار وی ار وانشون گوش همه ی اکسوالا رو پر کنه...
پس به امید اون روز همه ی اکسو الا...

WE ARE ONE