کارناوال به کاگردانیِ رامبد جوان شکلی از همزیستیِ رسانه‌ای در زبانِ یک شوِ تلویزیونی در قالبِ شبکه نمایشِ خانگی با رسانه‌های معاند است. این شمایل تلفیقی از نقدِ بر وضعیت با ساختِ وضعیت‌هایی مشابه و نقضِ عُرفِ جامعه به بهانه‌ی تایید و آکسان‌گذاری بر اُنتولوژیِ غرب، را در خود دارد. اجرای علی اوجی و آن گروه که قطعه‌هایی از موسیقیِ فیلم‌های نوستالژیک بود، بنا به توضیح خودش که: نمونه‌ی آن را نمی‌توان پیدا کرد، به اندازه‌ای شلخته شد که هرچه کشک به این آش اضافه کنی هم قابل خوردن نیست. ژوله با این اجرای نمادین‌اش که هیچ‌بویی از منطقِ تئاتر و هنر نبرده و بیشتر شبیه یک استندآپِ منتقدانه شده ثابت کرد که اگر فغانی با ترامپ به‌یادگار عکس می‌اندازد اتحادِ ملّی که باید از فرهنگ شروع شود، تنها شُعارِ سوت بدستانی است که منفعت را به وطن ترجیح می‌دهند. منفعتی که بویی از وطن در آن استشمام نشود نام‌اش خیانت است. «کارناوال» در همان اندازه باقی بماند که ما موسیقیِ موردِ علاقه‌ی جوان را با نی‌انبان شریفیان تلفیق کنیم و بیش از این نقدِ اجتماعی را با نقضِ فرهنگی در آن جایگزین نکند، بهتر است و...
متن کامل را در مجله سینمایی برداشت بلند بخوانید.
https://longtake.ir/mag/?p=25810