یکی از همرزمان شهدای غواص درباره نحوه به شهادت رسیدن ‌غواصان گفت: دست و پای ‌غواصان را بسته و به همراه دو بلوک ‌آنها را به داخل آب می‌انداختند و ‌یک کابل برق را هم ‌پس از جریان یافتن برق ‌‌داخل آب می‌انداختند.‌وقتی می‌خواستیم با لباس غواصی برای عملیات شناسایی وارد آب شویم، هم خودمان و هم فرماندهان به ما غواصان می‌گفتند که انتظار بازگشت نداشته باشید و این به آن علت بود که کار شناسایی نیروهای غواص بسیار سخت بود و هر لحظه امکان به اسارت در آمدن و شهادت وجود داشت.

وی با اشاره به اینکه عملیات شناسایی چندین‌ماه طول می‌کشید، اظهار کرد: هر شب قبل از رفتن به عملیات شناسایی، وصیت‌نامه‌های خود را می‌نوشتیم، دعای توسل و سپس به زمزمه آیه شریفه و مبارکه «وجعلنا من بین ایدیهم...» می‌پرداختیم و پس از آن برای شناسایی حرکت می‌کردیم و البته معجزه‌ها رخ می‌داد به طوری که نگهبانان عراقی حتی ما را نمی‌توانستند ببیند.

این جانباز 49 درصدی دوران دفاع مقدس افزود: ما غواصان قبل از آنکه به محل شناسایی دشمن برسیم با یکدیگر قرار می‌گذاشتیم که راس فلان ساعت در فلان نقطه حتما حاضر باشیم و با هم به عقب و نزد نیروهای خودی برگردیم و این موضوع برای ما خیلی اهمیت داشت چون اگر مورد شناسایی قرار می‌گرفتیم، قطعا به اسارت نیروی‌های بعثی در می‌آمدیم و کار برای همه سخت می‌شد.