إِنَّا نَخافُ مِنْ رَبِّنا یَوْماً عَبُوساً قَمْطَرِیراً «10»
همانا ما از پروردگارمان، به خاطر روزى عبوس و سخت، مى‌ترسیم.
نکته ها
خوف از خداوند، به معناى خوف از مقام اوست. چنانکه در جاى دیگر مى‌فرماید «وَ لِمَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ» «1»پیام ها- کمال واقعى زمانى است که نیکى در انسان نهادینه شود.- اطعام و انفاق زمانى ارزش بیشتر دارد که شى‌ء انفاق شده، مورد نیاز و علاقه انسان باشد.- اسلام، حامى مستمندان و یتیمان و اسیران است. وَ یُطْعِمُونَ الطَّعامَ‌ ... مِسْکِیناً وَ یَتِیماً وَ أَسِیراً- گروهى طعام را دوست دارند و گروهى اطعام را.- اطعام، زمانى ارزش بیشترى دارد که از خود و با دست خود باشد. - کمکى ارزش دارد که خالصانه و به دور از هر منّت و انتظارى باشد. «نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ»- آنچه به عمل ارزش مى‌دهد، انگیزه خالصانه و اخلاص در عمل است.«نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُرِیدُ مِنْکُمْ جَزاءً وَ لا شُکُوراً»- نیکان، نه تنها با زبان درخواست تشکّر ندارند، بلکه در دل هم به فکر تمجید و تشکّر نیستند. لا نُرِیدُ ... شُکُوراً- گرچه ابرار انتظار پاداش ندارند ولى مردم نباید بى‌تفاوت باشند. در آیه 25 سوره قصص مى‌خوانیم: حضرت شعیب دخترش را فرستاد تا پاداش سقّایى و آب دادن حضرت موسى را بپردازد. «إِنَّ أَبِی یَدْعُوکَ لِیَجْزِیَکَ أَجْرَ ما سَقَیْتَ»
10- گذشتن از پاداش، به تنهایى نشانه اخلاص نیست، بلکه گذشتن از تمجید و تشکّر نیز لازم است. «لا نُرِیدُ مِنْکُمْ جَزاءً وَ لا شُکُوراً»
11- وفاى به نذر واجب است و کسى که به نذر خود وفا نکند، از قهر الهى بترسد. «یُوفُونَ بِالنَّذْرِ وَ یَخافُونَ یَوْماً»
12- اگر کارى براى خدا باشد، فقط از قهر او مى‌ترسیم، نه مردم. «نَخافُ مِنْ رَبِّنا»
13- داشتن انگیزه الهى، منافاتى با شوق به ثواب یا خوف از عقاب ندارد. زیرا ثواب و عقاب نیز از خداست. لِوَجْهِ اللَّهِ‌ ... إِنَّا نَخافُ مِنْ رَبِّنا یَوْماً عَبُوساً
14- در قیامت، نه تنها مردم عبوسند، بلکه روز عبوس است. «یَوْماً عَبُوساً»
15- براى فرار از آن روز عبوس، امروز در برابر مسکین و یتیم و اسیر، عبوس نکنید. «نَخافُ مِنْ رَبِّنا یَوْماً عَبُوساً»