گناه و پلیدی در عرصه تعریف به کلی متفاوت است از عرصه
عمل خویشتن. یعنی هرآنچه را که هر‌ کسی در نفس عمل
خود به حساب بزرگواری و قداست و ایثار و عظمت خود
می‌آورد اتفاقاً همان گناهان و پلیدی نفس اوست یعنی درست
آنجایی که خود را کاملاً به لحاظ ذهنی حق به جانب می‌داند.
اگر چنین نبود اصلاً امری به نام خودفریبی و شیطنت و غرور
معنا نمی‌داشت و آدمی برای تربیت و تزکیه نفس خود به
هیچ استاد و مرادی و امامی نیاز نمی‌داشت زیرا همه آدمها
طبق وراثت فرهنگی و آموزه‌های اخلاقی فرق نیک و بد را
می‌دانند و همین دانایی کفایت می‌کرد.
آدمی تا گناهان را برای ذهن خود توجیه و تقدیس نکند
مرتکب آنها نمی‌شود و به آنها ادامه نمی‌دهد.
آنچه را که هرکسی در ذهن خود مترادف مظلومیت خود
می‌داند دقیقاً همان ظالمین اوست. آنچه را که ایثار خود
می‌خواند همان تجاوز اوست.

و آنچه را که ناحقی دیگران نسبت به خود می‌خواند حق اوست. و آنچه را که عقل و ایمان خود می‌پندارد جهل و کفر اوست و .......
اگر چنین نبود اینک قرنها بود که زمین مبدل به بهشت موعود شده بود زیرا همه طبق تعریف و آموزه های دینی فرق گناه و صواب و راست و دروغ و باید و نباید را می‌دانند.

اگر چنین نبود اصلاً امر به خودشناسی مسئله‌ای مهمل می‌بود. آنچه که گناه نامیده می‌شود همان چیزی است که هر کسی در ذهنش آنرا «من» می‌نامد.

و این «من» کارخانه تبدیل گناه به صواب و دروغ به راست است. و لذا خودشناسی تماماً فریب شناسی است.

بخشی از کتاب دائرةالمعارف عرفانی جلد سوم، اثر استاد علی اکبر خانجانی


برای دانلود رایگان ۱۷۹جلد کتاب متنی و صوتی از مجموعه آثار
استاد علی اکبر خانجانی
به سایت
www.khanjany.org
مراجعه کنید.