هر چند مادران شهدا همگی اسطوره‌‌های صبر و ایثارند اما داستان زندگی این دو مادر کمی فرق‌‌‌ می‌کند. یکی مادری که پسر رزمنده اش در 17 سالگی مجروح شد و 18 سال به کما رفت و پدر و مادر در تمام این سالها از این جانباز که به «زیبای خفته» شهرت پیدا کرده بود مراقبت می‌کردند. دیگری مادر شهیدان جواد نیا که 4 پسرش را راهی جبهه کرد و بعد از شهادت آنها سجده شکر به جا آورد.
فصل مشترک مادران شهدا عشق و شکیبایی است؛ مادرانی که روز به روز بیشتر دلتنگ فرزندان شان می‌شوند اما همیشه از آزمون شکیبایی و صبر و ایثار سربلند بیرون‌‌‌ می‌آیند. با اینهمه داستان زندگی دو مادر با سایر مادران بزرگوار شهدا اندکی فرق‌‌‌ می‌کند. یکی مادری که پسر رزمنده اش در 17 سالگی مجروح شد و 18 سال به کما رفت. در این مدت پدر و مادر مثل پروانه دور او می‌چرخیدند و از او مراقبت می‌کردند. آوازه محمد تقی به همه ایران رسیده بود و خیلی‌‌‌ها برای دیدن این جانباز که به "زیبای خفته" شهرت پیدا کرده بود به اصفهان می‌رفتند. دیگری مادری که صدها کیلومتر دورتر از اصفهان و در مرکز پایتخت، با پوشاندن لباس رزم بر تن پسرانش آنها را به جبهه فرستاد.