سالهایی تمام بدون اینکه ببینم و دیده شم زندگی

کردم.

بدون اینکه عاشق شم و عشق بگیرم نفس کشیدم.

به اینکه نخوام و خواسته نشم عادت کرده بودم تااینکه اون وارد زندگیم شد و من تازه فهمیدم تا قبل

از ورودش جسم جون داری بیش نبودم.

دستامو گرفت

از تاریکی بیرونم آورد

بهم عشق داد وعاشقم کرد

نفسم داد و نفسم شد

ازم دور شد و دوباره بهم برگشت

اون بینظیره

بی نقصه و من واسش زیادی ناقصم

حق اون نیست که پرستار کسی مثل من شه

من جلوی پیشرفتشو میگیرم

زندگیشو تباه میکنم

این عذاب وجدان داره منو میکشه

شاید برا همین ولم کرد....
ولی....
اون اعتراف کرد عاشقمه

ولی اگه نباشه چی؟

اگه همه اینا فقط ترحم باشه چی؟

قسم میخورم اگه بهم ثابت شه که واقعا دوستم داره

با همه عیب هاو نقصهام ثانیه ایی رهاش نمیکنم

چرا باید ازش بگذرم درحالیکه دیوانه وار

میخوامش؟

ولی میخوام همونطور که اون بهم شانس انتخاب

داد بهش این شانسو بدم

میخوام مدتی تنهاش بذارم

ولی اگه بازم سمتم برگشت دیگه نمیذارم بره

حتی اگه خودش بخواد...برگرد...لطفا...بیا و خودت دستمو بگیر‌....