سلام:)
عشق؟!؟واژه ای گنگ اما با بطنی آشنا!
عشق چیزی نیست که بتوان حدش زد و برترین را برگزید!اما این تفسیر برای عشقی تنها انسانی است.انسان به انسان!
فردی را می شناسم متولد این روزها در صدها سال پیش.سال 255 هجری قمری!سال 260 که بود دیگر سایه پدر بالای سرش نبود!5 ساله بود که پیشوایش کردند.5 ساله بود که تنهای تنها از چشمان آدمی گریزان شد!فکرش را بکنید !تا حدود هفتاد سال تنهایی را سر کرد و گاهی ارتباطی با دیگران داشت اما پس از آن تنهای مطلق شد .به گفته خودش و چندین آدم دیگر هرشب میگریست اما بر سر شانه چه کسی؟گلایه نزد که می برد؟ اصلا چه چیز اورا می آزرد؟اما نه! او تنها نبود قدرتی هوادارش بود مطلق تر از تنهاییش!اما آیا می ارزید به آن همه دوری گزینی؟چه دیوانگی می توانست پاسخ باشد؟چه خوش گفت اخوان ثالث که گفت:سرگشته محضیم در این وادی حیرت....عاقل تر از آنیم که دیوانه نباشیم
آری گویی سرکشیده بود جام حقیقت را که می دانست چگونه مجنون تر از مجنون باشد و اینگونه عاشقی کند و آیا سادتر نبود که از اسن جایگاه سرباز زند؟شاید نه چون حرف معشوق رد نخواهد شد زمانی که دل و جان از اوست!
ادامه دارد....
میلاد باسعادت سرور تنها و غریب صاحب الزمان (عج)مبارک:)