روز هایی که دل اطراف لبان معشوق پرسه میزد
من مینگریستم به صحرا
و گوش می سپردم به صدای خَموش باران
و دل را رهسپار حسرت ها می کردم
من، جان میدادم برای چشمان بی هیاهوی لیلی
و باک نداشتم از نبود درد ها
نمی دانم...
شاید نبودشان سرما به جانم میزند
می سوزاند و خشک میکند بارانی را که نشسته است بر زمین ترِ دلم
و صحرا میکند دشتهایش را... .
دردِ غمِ هجران او
آرامش میگیرد از چشمان پر تلاطم ابر
و جان میکاهد از عشاق بهار
میگریاند، تا پاییز با پای خونین از راه برسد
و بار سنگین درد را بردارد از روی شانه های
خسته ی دل... .

آقا میدونم خیلی داغونه به روم نیارین خودم کلی بهش خندیدم^_* من واسه شاعری به دنیا نیومدم... شعرای چند سال پیشم از اینم سم تره# خنده