ای کنیز عزیز بهاء
مادر مهربان مانند مرغ بلند آ‌شیان
آهنگ لانۀ خویش در ملکوت ابهی نمود
پس دلتنگ مشو اشک مریز
محزون مگرد ناله و فغان مکن
زیرا از جهان تاریک و تنگ
به جهان روشن و بیرنگ شتافت
از عالم قیود به فضای غیر محدود صعود نمود
از حرمان رهید و بقرب یزدان پرید
و تحسین ملأ اعلی شنید
و حلاوت مشاهده و لقا چشید
با وجود این ای کنیز نازنین
آیا جایز است که محزون باشی‌؟
دلخون گردی و از فراق به احتراق مبتلا شوی؟
عبدالبهاء به افق اعلی عجز و نیاز نماید
و عفو گناه طلبد
و غفران عصیان جوید
تو نیز به طلب آمرزش پرداز
و در این امتحان و آزمایش قدم ثبوت بنما
تا خویش را از این قیود آزاد نمائی
و مادر عزیز را در ملکوت ابهی دلشاد فرمائی
زیرا در آن جهان پرده نماند خرق شود
انسان در دریای احساس و ادراک غرق گردد
مادر حالت دختر بیند
از صبر و قرار او وجد و طرب نماید
و در جهان باقی‌ کامرانی کند
زنهار زنهار از دیده اشک مبار
زیرا آن کامکار محزون و بیقرار گردد
چه موهبتی است اعظم از اینکه
به عالمی مقدس از عقول بشر شتافت
و از حزن و کدورت
و آسیب و عذاب و نقمت رهائی یافت
اسیر زنجیر علائق بود
و بر سریر شادمانی مستقر شد
بسته به قید این جهان فانی بود
مانند طیور قدس بعالم آزادی پرواز نمود
و علیک التحیة و الثناء.