جونگهیون عزیزم.
ببخشید که مدت طولانی اینستاگرامت رو دوباره از اول پست هاتو ندیدم و کامنت نذاشتم.از خودم متنفرم و از هرکسی که باعث شد این اتفاق برات بیوفته.تا ماه ها فکر میکردم این یه شوخی کثیفه که داری باهام انجام میدی ولی فهمیدم که توهم دیگه نیستی و رفتی.
اوایل ازت بدم میومد و به خودم میگفتم چرا نتونست تحمل کنه.چرا نتونست بیشتر دووم بیاره.چرا به ما و خوانواده و دوستاش فکر نکرد.چرا اینطوری آنقدر باعجله تنهامون گذاشت...
اما بعدش فهمیدم که رفتن بهتر از موندن بو.خودم رو جای تو نگذاشتم چون میدونستم یک درصد هم دووم نمیاوردم.
با خودم گفتم الان جاش خوبه و خوب استراحت میکنه.
تو خدای استعداد بودی.حقت این نبو.امیدوارم دنیا تقاص اشک ها و شب بیداری و قرص خوردنت هاتو پس بده
اونجا راحتی نه؟خوب غذا بخور و به فکر ما نباش.ما پابه پای ایدل های باقیمونده دووم میاریم و پابه پاشون اشک میریزیم.تو اونجا راحت باش و میدونم که داری بهمون لبخند میزنی
#^^اهنگی که آخر کار میخونه اسمش Crazy