فصل قرمز جنون
و زیر سینه های تاک
شراب شعر
مکیده باورم
چقدر
نجیب
رسیده ام
در این رطوبتِ طلوعِ تب
به فصل قرمز جنون واژه ها
تو رفتی و ...
دلم به زیر پای لشکری ز افسران آذرست
به رسم یک رفاقت غریب
خمیده شد عمود خیمه دلم
دوباره رنگ زرد چهره ام
کبود می شود
از آن تموز نحس فصل تو
چه ساده آب می شود
تمام حس ساکت دلم
در این تحجر غریب خنده ها
مرید گریه های مرتدم
و پلک خسته ی خیال
دوباره پرده دار صد نگار کافر است.
فرحناز هرندی
نظرات