یک حرکت عمومی اگر بخواهد معقول و منضبط و عقلائی و به دور از غوغاسالاری و بلبشو باشد، به چند چیز نیاز دارد:
اولاً اینکه شناخت از صحنه داشته باشند. بدانند جمهوری اسلامی با چه کسی روبه‌رو است و فرصت و تهدید و دوست و دشمن را بشناسند.
عنصر دوم اینکه حرکتشان جهت‌گیری مشخصی داشته باشد؛ به سمت جامعه‌ی اسلامی و تمدن اسلامی باشد.
عنصر سوم، امیدبخشی است. اگر یک نقطه‌ی امیدبخش نباشد، حرکت پیش نمیرود. این امید کاملاً برای مردم ما در دسترس است و ملت نشان داده که از عهده‌ی کارهای بزرگ برمی‌آید.
عنصر چهارم این است که «راهکار عملی» در هر برهه‌ای از زمان برای کارها وجود دارد.
نمونه‌ی راهکارهای عملی برای اینکه نسل جوان متعهد به عرصه‌ی مدیریت کشور وارد شود اینها است:
* تشکیل کارگروه‌های فرهنگی؛
یکی [از کارها] تشکیل کارگروه‌های فرهنگی است. کارگروه‌های فرهنگی در سراسر کشور و در مساجد.
این «آتش به اختیار» که من چندی پیش گفتم، مربوط به این مجموعه است. -جوان متشکّل و بافکر و صاحب ذهن فعّال- که دست به کار فرهنگی میزنند مثلاً در یک مسجدی، در یک هیئتِ عزاداری‌ای -همین طور که دوستان بیان کردند- اینها میتوانند روی جوانها تأثیر بگذارند، روی محلّه تأثیر بگذارند، روی خویشاوندان تأثیر بگذارند، روی مجموعه‌های دانشجویی تأثیر بگذارند.

* تشکیل گروه‌های فعالیت سیاسی، نه حزب‌بازی؛
یک کار دیگر، تشکیل گروه‌های فعّالیت‌ سیاسی [است]؛ البتّه منظورم حزب‌بازی نیست. حزب‌بازی کاری است که بنده برکتی در آن احساس نمیکنم؛ امّا کار سیاسی فقط حزب‌بازی نیست؛ نشستن، تحلیل سیاسی کردن، حوادث سیاسی را شناختن، فهمیدن، منتقل کردن.

* تشکیل کرسی‌های آزاداندیشی؛
تشکیل میزگردها و کرسی‌های آزاداندیشی در دانشگاه‌ها که بنده مکرّر این را تکرار کرده‌ام و تأکید کرده‌ام و توصیه کرده‌ام؛ و خب خیلی پیشرفتی نداشته. در دانشگاه‌ها کرسی‌های آزاداندیشی را باید تشکیل بدهید.

* تشکیل گروه‌های نهضتی جهان اسلام؛
یک راهکار دیگر تشکیل گروه‌های نهضتی در ارتباط با مسائل بین‌الملل و مسائل جهان [است]. بعضی از مجموعه‌ها این کارها را کرده‌اند. فرض کنید دعوت کردند از دانشجوهای فعّال کشورهای مقاومت که در تهران یا در بعضی شهرستان‌های دیگر آمدند، جمع شدند، جلسات خوبی هم بوده، یعنی فعّال شدن در زمینه‌ی مسائل جهان اسلام.
مسائل غزّه، مسائل فلسطین، مسئله‌ی یمن، مسئله‌ی ب