مایک تایسون یک روز پس از آن که اسطوره اش محمد علی کلی از لری هولمز به سختی شکست خورد، به گریه افتاد. قهرمان سابق سنگین وزن بوکس جهان در سال ۱۹۸۰ و در سن ۲۸ سالگی، پس از دو سال دوری از بوکس، به رینگ بازگشت تا برای کسب عناوین WBC و Ring Magazine با هولمز مسابقه دهد.
محمد علی کلی در این مسابقه شرایط سختی در برابر هولمز داشت و در حالی که مبارزه می کرد که لکنت زبان و لرزش دست ناشی از شروع بیماری پارکینسون در وی پیدا شده بود. او در این مسابقه به شدت توسط هولمز مورد ضربات سهمگین قرار گرفت تا اینکه آنجلو داندی، مربی محمد علی در راند دهم مسابقه را متوقف کرد.

مایک تایسون که در آن زمان ۱۴ سال داشت وحشت زده تماشاگر این مسابقه بود، در شرایطی که هولمز اسطوره او را له کرد. مایک آهنین در مصاحبه ای در این باره گفته است: «برای دیدن مبارزه محمد علی با لری هولمز به نزدیک رینگ رفتیم. هولمز به شدت علی را کتک زد. همه به خانه رفتیم، در طی مسیر، هیچ کسی در داخل ماشین یک کلمه صحبت نکرد. وارد خانه شدیم، خوابیدیم و هیچ کس چیزی نگفت. صبح روز بعد [کاس دی آماتو] تلفنی با علی صحبت کرد. داشتم می شنیدم که می گوید: او یک ولگرد است. علی، چرا گذاشتی این ولگرد کتکت بزند؟».

دی آماتور در نهایت تلفن را به تایسون می دهد که قول می دهد انتقام اسطوره شکست خورده اش را بگیرد. تایسون می گوید: «تلفن را گرفتم، به علی گفتم وقتی بزرگ شدم انتقامت را می گیرم. به خاطر تو ناک اوتش می کندم. علی گفت: آره من بزرگ ترین بوکسور تاریخم و دارو مصرف می کنم. مریض شده بودم و برمی گردم و هولمز را ناک اوت می کنم». اما صحبت های علی نتوانست آن اثر تسکین دهنده ای که می خواست را روی تایسون نوجوان داشته باشد. تایسون در ادامه در مورد صحبت های خود با محمد علی کلی بعد از شکست از لری هولمز می گوید: «داشتم پشت تلفن گریه می کردم. فکر می کرد دارد مرا خوشحال می کند اما باعث شده بود غمگین شوم زیرا این واقعیت را نادیده می گرفت که داشتم می گفتم انتقامش را می گیرم».

تایسون فرصتش برای گرفتن انتقام شکست محمد علی از هولمز را هشت سال بعدتر به دست آورد وقتی در ژانویه ۱۹۸۸ در سالن ترامپ پلازا در آتلانتیک سیتی با هولمز روبرو شود.