ویتنام، سال ۱۹۶۸
صدای انفجار، بوی باروت و مرگی که از هر طرف نزدیک می‌شد. وسط این جهنم، ستوان یکم «بری جونز» یک ساعت مچی خاص Tudor Submariner 7928 روی دستش داشت که براش فقط یه ابزار زمان سنجی نبود… نماد خونه، خانواده و امید بود.
و درست همون روزی که مرگ از فاصله چند سانتی‌متری بهش خیره شد، این ساعت بود که جلوی گلوله ایستاد. قاب استیلش شکست، عقربه‌ها از کار افتادن… اما جون بری نجات پیدا کرد.
اون زخمی شد، ولی نه اون زخمی که پایان رو رقم بزنه. ساعتی که از دل جنگ زخمی بیرون اومد، تبدیل شد به یادگاری جاودانه؛ نشونه‌ای از رفاقت، بقا و اینکه گاهی یک وسیله ساده می‌تونه تفاوت بین زندگی و مرگ باشه.
امروز، بعد از نیم قرن، هنوز رد اون گلوله روی قاب ساعت باقیه… و هر بار که بری بهش نگاه می‌کنه، تمام اون روزها زنده می‌شن.
⏱ هر ساعت فقط زمان رو نشون نمی‌ده؛ بعضی ساعت‌ها، داستان زندگی می‌گن.
برای داشتن اطلاعات بیشتر درباره این موضوع، این مقاله را به شما پیشنهاد می کنیم:
https://www.irantimer.com/Fa-Article-1175/-