نامه 9 :
(نامه به معاویه در سال 36 هجرى که شخصى به نام ابو مسلم آن را برد)
1 - "افشاى دشمنى هاى قریش و استقامت پیامبر صلّى اللّه علیه و آله و سلّم" :
خویشاوندان ما از قریش مى خواستند پیامبرمان صلّى اللّه علیه و آله و سلّم را بکشند، و ریشه ما را در آورند و در این راه اندیشه ها از سرگذراندند، و هر چه خواستند نسبت به ما انجام دادند ، و زندگى خوش را از ما سلب کردند، و با ترس و وحشت به هم آمیختند، و ما را به پیمودن کوه هاى صعب العبور مجبور کردند، و براى ما آتش جنگ افروختند، امّا خدا خواست که ما پاسدار دین او باشیم، و شر آنان را از حریم دین باز داریم. مؤمن ما در این راه خواستار پاداش بود، و کافر ما از خویشاوندان خود دفاع کرد، دیگر افراد قریش که ایمان مى آوردند و از تبار ما نبودند، هر گاه آتش جنگ زبانه مى کشید، و دشمنان هجوم مى آوردند یا به وسیله هم پیمانهایشان و یا با نیروى قوم و قبیله شان حمایت مى شدند در امان بودند. پیامبر اسلام صلّى اللّه علیه و آله و سلّم اهل بیت خود را پیش مى فرستاد تا به وسیله آنها، اصحابش را از سوزش شمشیرها و نیزه ها حفظ فرماید، چنانکه عبیدة بن حارث در جنگ بدر، و حمزه در احد، و جعفر در موته، شهید شدند. کسانى هم بودند که اگر مى خواستم نامشان را مى آوردم، آنان دوست داشتند چون شهیدان اسلام، شهید گردند، امّا مقدّر چنین بود که زنده بمانند، و مرگشان به تأخیر افتاد. شگفتا از روزگار که مرا همسنگ کسى قرار داده که چون من پیش قدم نبوده، و مانند من سابقه در اسلام و هجرت نداشته است، کسى را سراغ ندارم چنین ادّعایى کند، مگر ادّعا کننده اى که نه من او را مى شناسم و نه فکر مى کنم خدا، او را بشناسد در هر حال خدا را سپاسگزارم.
2 - "افشاى ادّعاى دروغین معاویه در خونخواهى عثمان" :
اینکه از من خواستى تا قاتلان عثمان را به تو بسپارم، پیرامون آن فکر کردم و دیدم که توان سپردن آنها را به تو یا غیر تو ندارم. سوگند به جان خودم اگر دست از گمراهى و تفرقه بر ندارى، به زودى آنها را خواهى یافت که تو را مى طلبند، بى آن که تو را فرصت دهند تا در خشکى و دریا و کوه و صحرا، زحمت پیدا کردنشان را بر خود هموار کنى. و اگر در جستجوى آنان بر آیى بدان که شادمان نخواهى شد، و ملاقات با آنان تو را خوشحال نخواهد کرد، و درود بر اهل آن.


https://www.namasha.com/v/VgIHHbGN
https://www.namasha.com/v/iTywgKT6