فرضِ رویکرد تاب‌آوری در کار با جوانان این است که بزرگسالان با برآوردن نیازهای رشدی جوانان همچون نیاز به امنیت، حس تعلق، احترام، موفقیت، قدرت و معنا، به رشد مثبت آنان کمک می‌کنند و به این طریق از بروز مشکلاتی همچون سوء‌مصرف الکل و سایر مواد مخدر، خشونت، بزهکاری و شکست تحصیلی جلوگیری می‌نمایند. این دیدگاه با مطالعاتی که بر روی خانواده‌های سالم، مدارس تأثیرگذار، جوامع کارآمد، تغییرات موفقیت‌آمیز، سازمان‌های فراگیرنده و ارزیابی‌ها به اثبات رسیده است. کتاب حاضر دربردارنده راهنمای تاب‌آوری در برخورد با جوانان است.
در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «پژوهش بر روی کودکان و جوانانِ تاب‌آور به کرات نشان داده است که اگر یکی از والدین، ناتوان یا غایب باشد، نزدیکان دیگر می‌توانند در زندگی جوان نقش توانمندسازی را ایفا کنند. این افراد می‌توانند پدربزرگ یا مادربزرگ، برادران و خواهران بزرگتر، مراقبین کودک، همسالان مسئول و دلسوز، معلمان، راهنمایان مسن‌تر و یا مددکاران جوانان باشند. در بسیاری جوامع، شاید معقول‌تر آن است که به جای استفاده از روند دست و پاگیر اداری که از افراد غریبه در ارائه خدمات تاب‌آوری استفاده می‌شود، از روابط غیررسمی از میان خویشاوندان و نزدیکان جوان یا کودک استفاده نمود.»