تنبک جهانگیر ملک سنتور فضل الله توکل آواز وفا (عباس وفایی)
باهم کنج تنهایی
باهم باشیم هرجایی
گوییم از عشق و شیدایی
گویم از حسن رویت
گویم از رنگ مویت
گویم از لطف و زیبایی
فارغ از دگران
عشقت را میخواهم از دل و جان
در این فصل خزان
پیش چشمم گشته دنیا جوان
هر دم روی ماهت را نگرم
آید ماه تابان در نظرم
در رویت میبینم یک دنیا زیبایی

ای معلم یار من طفل است ازارش مکن
در میان همکلاسان چوبش مزن خارش مکن
یار من طفل است و عشق بازی نمی داند هنوز
خون عاشق را بجای شیر مادر می مکد

میان همه گشتم و عاشق نشدم من
تو چه بودی که تورا دیدم و دیوانه شدم من
شب ز غم چون گذرانم منِ تنها مانده !
ای خوش آن کس که شبش تکیه به پهلوی کسی ست

گفتی نگو دوست دارم حرفتو باور ندارم
اشتباه میکنی بازم اشتباه میکنی بازم
دوستت دارم قد خدا قد تمام قصه ها
دوستت دارم قد خدا قد تمام قصه ها
تو رو قسم به عشمون تو رو قسم به عشمون
یه شب دیگه پیشم بمون یه شب دیگه پیشم بمون

قهروناز اندازه داره سوز و ساز اندازه داره
دلشکستن در جهان اندازه داره
فتنه با افتادگان اندازه داره
ترسم دگر با صفا نشوی گر ز بند دورنگی رها نشوی
عشق تو گر رنگ هستی پذیره
تا زنده هستی در تو نمیره
قهروناز اندازه داره سوز و ساز اندازه داره