¹★:سلام f.f عزیز
نمیتونی هربار که نوشته هات رو میخونم چقدر از حرفای قشنگت خوشحال میشم
می‌دونم سختی‌ها هنوز هستن اما همین قولی که با هم گذاشتیم مثل یه چراغه که مسیر تاریک رو روشن می‌کنه
تصویر زمستونی که گفتی، برف و شالگردن راه‌راه و آتیشی که گونه‌هامونو گرم می‌کنه دقیقاً همون چیزیه که باید سرپا نگهمون داره
تو با حرفات بهم یاد دادی که امید رو میشه حتی وسط سختی‌ها پیدا کرد
ممنونم که همیشه کنارمی و با پیام‌هات بهم دلگرمی میدی قول می‌دم منم کنارت بمونم، تا تابستون بعد و بعدترش…
به امید روزایی که با هم بخندیم و همه‌ی دردها رو پشت سر بذاریم:)
²★:آره… خیلی وقتا آدم دقیقاً همین حس رو داره انگار هیچ‌جا جاش نیست نه بین دوستا، نه توی خانواده، نه حتی توی جمع‌های کاری یا مدرسه
آدم می‌مونه وسط همه ولی هیچ‌کس واقعاً نمی‌بینه‌ ش یا نمی‌خوادش...
این حس تعلق نداشتن خیلی خفه‌کننده‌ست انگار همه‌چیز بی‌معنا میشه و آدم فقط یه سایه‌ست که راه میره
می‌فهمم چی می‌گی، چون این حس واقعاً وجود داره و آدمو از درون می‌خوره:((
³★:مرسی که اینو نوشتی، بیشتر از چیزی که فکر کنی بهم امید دادی:)

جهت شنیدن حرفای قشنگتون: https://daigo.ir/secret/51729407039