رخشنده اعتصامی (۱۲۸۵-۱۳۲۰ش)، معروف به پروین اعتصامی مشهورترین زن شاعر قرن چهاردهم هجری شمسی در ایران بود. پدر وی یوسف اعتصامی، از ادیبان و نویسندگان و مترجمان دوره قاجار بود. پروین در دوران کودکی همراه خانواده به تهران آمد و زیرنظر پدر و در محیطی علمی و ادبی تربیت شد و به سبب رفت‌ و آمد ادیبان و شعرای آن دوره همچون سید نصرالله تقوی، دهخدا و ملک الشعراء بهار و ... به منزل ایشان با افکار نخبگان ادب عصر خود آشنا و به بلوغ فکری و فرهنگی دست یافت.
دیوان پروین تنها اثری است که منتشر شده و مجموعاً مشتمل بر ۵۶۰۶ بیت در قالب ۲۰۹ قصیده و قطعه و غزل و مثنوی و ۵ قطعه کوتاه دو سه بیتی و یازده تک بیتی است.
بهار سبک شعری پروین را سبکی مستقل و مرکب از دو سبک خراسانی در قصاید و عراقی در قطعات و مناظرات می‌داند. شعر پروین فاخر و فخیم است و در آن از لغات و اصطلاحات عربی مهجور و یا بعضی لغات فرنگی که بر اثر تحولات اجتماعی ناشی از ترقی و تجدد در دوران او معمول بوده است، خبری نیست. پروین گاهی از اوزان و بحور نامطبوع استفاده کرده و از حیث طرز بیان مفاهیم و معانی، مخصوصاً به «مناظره» و «سؤال و جواب» توجه داشته است.