‎آدم وقتی تحت تاثیر شدید رازی قرار گرفت جرات نافرمانی نمیکند. گرچه تو آن نقطه ی هزار میل دورتر از هر آبادی مسکونی و با قرار داشتن در معرض خطر مرگ این نکته در نظرم بی معنی جلوه کرد باز کاغذ و خودنویسی از جیبم در آوردم اما تازه یادم آمد که آنچه من یاد گرفته ام بیشتر جغرافیا و تاریخ و حساب و دستور زبان است، و با کج خلقی مختصری به آن موجود کوچولو گفتم نقاشی بلد نیستم. بم جواب داد:
-عیب ندارد، یک َبرّه برام بکش.
‎از آنجایی که هیچ وقت تو عمرم َبرّه نکشیده بودم یکی از آن دو تا نقاشیای را که بلد بودم برایش کشیدم. آن بوآی بسته را. ولی چه یکه ای خوردم وقتی آن موجود کوچولو در آمد که:
-نه! نه! فیلِ تو شکم یک بوآ نمیخواهم. بوآ خیلی خطرناک است فیل جا تنگ کن. خانه ی من خیلی کوچولوست، من یک بره لازم دارم. برام یک بره بکش. -خب، کشیدم. با دقت نگاهش کرد و گفت:

‎-نه! این که همین حالاش هم حسابی مریض است. یکی دیگر بکش.
-کشیدم. لبخند با نمکی زد و در نهایت گذشت گفت:
‎-خودت که میبینی... این بره نیست، قوچ است. شاخ دارد نه…
باز نقاشی را عوض کردم.
‎آن را هم مثل قبلی ها رد کرد:
-این یکی خیلی پیر است... من یک بره میخواهم که مدت ها عمر کند...
‎باری چون عجله داشتم که موتورم را پیاده کنم رو بی حوصلگی جعبه ای کشیدم که دیوارهاش سه تا سوراخ
‎داشت، و از دهنم پرید که:
-این یک جعبه است. بره ای که میخواهی این تو است.
‎و چه قدر تعجب کردم از این که دیدم داور کوچولوی من قیافهاش از هم باز شد و گفت:
-آها... این درست همان چیزی است که میخواستم! فکر میکنی این بره خیلی علف بخواهد؟
-چطور مگر؟
-آخر جای من خیلی تنگ است…
-هر چه باشد حتماً بسش است. بره یی که بت داده ام خیلی کوچولوست.
-آن قدرهاهم کوچولو نیست... اِه! گرفته خوابیده...
‎و این جوری بود که من با شهریارکوچولو آشنا شدم(همون شازده کوچولو ولی مترجم نام شهریار کوچولو رو بهش داده)