彼がまだ生きていたとき

私たちは手を取り合って出かけた

そしてニレの木を見ました

彼らは家の前のスタックを誇りに思っていました

枝が絡まっている

そして、冠は春の葉でいっぱいです

私たちの愛のように。

彼は砂漠のミラージュのように姿を消した。

愛と信頼は十分ではなかった

生と死の車輪に

戻るには。

وقتی هنوز زنده بود

دست در دست هم بیرون می رفتیم

و درختان نارون را به تماشا می نشستیم

که بر پشته های روبه روی خانه می بالیدند

شاخه ها درهم رفته

و تاج ها آکنده از برگ های بهاری

همچون عشق ما.

او چون سرابی در بیابان محو شد.

عشق و اعتماد کافی نبود

تا چرخ های زندگی و مرگ را

بازگرداند.
(کاکینو موتو نو هیتومارو)