از کارهای با ارزش در اسلام، اعلان وقت نماز و مناجات با پروردگار در صبح و شام و حتی در ابتدای ظهر است، بطوریکه مؤمنین وقت شناس یا خود شخص مبادرت به اذان گفتن نمایند. متأسفانه همانگونه که پیامبر اسلام(ص) پیش بینی کرده بودند، اینکار حالا از رسم افتاده و دیگر کمتر کسی سراغ اذان گفتن می رود.مگر همان اذانی که از رادیو و تلویزیون و یا بلندگوهای مساجد شنیده می شود.
شاید اذان گفتن برای همه ما دشوار باشد که کنار کوچه و خیابان یا میان منزل بایستیم و اذان بگوییم و افسوس که در به دست آوردن حسنات همت نمی کنیم.
در کتاب مجموعه ورام می نویسد: سابقاً مردم چنین بودند،وقتی صدای اذان بلند میشد، آهنگری که پتک را برای کوفتن بر آهن بلند کرده بود،بر زمین می نهاد و می گفت:منادی خدا ندا می دهد کاری مهمتر پیش آمده است یا خیاط که سوزن را به دست گرفته بود و آماده تا نخ را در آن قرار دهد و به دوختن ادامه دهد،نخ و سوزن را کنار می نهاد و می گفت خیر و برکت در کاری نیست که چنین موقع انجام گیرد،باید ندای پروردگار را اجابت کرد.