همونقدر که این صحنه برای ادی کانگ دردناک بود برای منم دیدنش سخت بود...
ولی جدای از احساس شخصی، این گفتگوی دونفره و این بازی جو هیون جه و جین گو رو خییییلیییییی دوست داشتم.


کلا تو این سریال من از بابت اینکه جی یون عاشق ادی کانگ نبود ناراحت نبودم. چیزی که براش غصه میخوردم تنهایی ادی کانگ بود، اینکه هیچکس رو نداشت و هیچکس درکش نمیکرد. اوجش تو همین صحنه ست که وقتی با همه وجود حس میکنه خرد شده تنها کسی که برای حرف زدن داره، پدرشه که تو تمام زندگیش دوسش نداشته... این اکراه و تردیدی که توی شماره گرفتن داره؛ نشونه ی همون تنهاییه ست و به نظر من این ازهمه چی سخت تره