تصویر چگوارا به نماد شورش و مد تبدیل شده است، اما پشت این چهره‌ی اسطوره‌ای، تاریخی تاریک نهفته است. چگوارا، یکی از چهره‌های کلیدی انقلاب کوبا در دهه‌های ۱۹۵۰ و ۶۰، تنها یک انقلابی نبود؛ او معمار خشونت بود. او در مقام ناظر زندان لا کابانا در هاوانا، شخصاً اجرای صدها اعدام زندانیان سیاسی را تأیید کرد، که بسیاری از آن‌ها بدون محاکمه صورت گرفت. خاطرات خودش نشان‌دهنده‌ی ذهنیتی بی‌رحمانه است: «اگر در وفاداری کسی شک داری، او را بکش.»
هزینه‌های انسانی
داستان باربارا رانگل و پدربزرگش، سرهنگ کورنلیو روخاس، یادآوری هولناکی از بی‌رحمی چگوارا است. در ژانویه ۱۹۵۹، روخاس ناپدید شد. بعدها خانواده‌اش او را در تلویزیون دیدند، جایی که مجبور شد به دیواری تکیه دهد و در مقابل دوربین اعدام شود. مادر باردار باربارا از این صحنه دچار شوک شد و سه ماه زودتر زایمان کرد. روخاس پیش از مرگش گفت: «این همان انقلاب است.»
تناقض فرهنگی
چگوارا موسیقی «امپریالیستی» مانند راک و جاز را ممنوع کرد و آهنگ‌های کارلوس سانتانا را «جنایتکارانه» خواند، اما امروز جوانان تصویر او را روی تی‌شرت‌های خود می‌پوشند. اظهارات نژادپرستانه‌اش—مانند توصیف سیاه‌پوستان به‌عنوان «تنبل» و اروپایی‌ها به‌عنوان «پیشرو»—اغلب نادیده گرفته می‌شود. مقایسه‌ی او با طالبان شاید اغراق‌آمیز باشد، اما هر دو از ترور برای سرکوب مخالفان استفاده کردند.
میراثی شکست‌خورده
امروزه کوبا و کره شمالی آخرین بازمانده‌های دولت‌های استالینیستی‌اند. کوبایی‌ها برای فرار از فقر و سرکوب، از آب‌های آلوده به کوسه عبور می‌کنند. رویای چگوارا برای انقلاب جهانی فروپاشید، اما تصویر او باقی ماند—نمادی از آنچه تاریخ‌دان پل برمن «عشقی خودویرانگر به خشونت» می‌نامد.