کوروش در زمانی می زیست که خشونت در اوج خود بود. اینکه فردی در این دوران دم از حقوق بشر بزند نشان از تفاوت های این چهره ی بزرگ ایران زمین است. محمد داندمایف، یکی از سرشناس‌ترین مورخان معاصر روس، تحقیقات زیادی درباره نفوذ سیاسی و نظامی کوروش انجام داده است.

او می‌گوید: “کوروش به قدرت نظامی برتر در منطقه تبدیل شد. چیزی که سابقه نداشت. از قدرت نظامی و بینش سیاسی او می‌شد پیش‌بینی کرد که قدرتش بر منطقه چیره می‌شود.”

به اعتقاد داندمایف، یکی از مهم‌ترین دلایل موفقیت کوروش در اداره این امپراتوری بزرگ، ترکیب روش‌های نظامی و سیاسی بوده است. او توانست با سیاست توام تهدید و تشویق، قلمروی امپراتوری‌اش را بیش از هر فاتح دیگری در گذشته و آینده گسترش دهد. وستا سرخوش کرتیس معتقد است کوروش جای ستایش دارد اما نه به خاطر لشگرکشی‌هایی که کرد و ممالکی که فتح کرد، بلکه به خاطر ایدئولوژی‌ای که از خود باقی گذاشت.

تورج دریایی، استاد تاریخ ایران و جوامع پارسی‌زبان در دانشگاه کالیفرنیا در این باره می‌گوید: “آن‌چه کوروش کبیر را از دیگران متفاوت می‌کند، نحوه برخوردش با اقوام و ادیان مختلف در شاهنشاهی‌اش است.”