از ﺣﺴﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﻰ اﻣﯿﺮاﻟﻤﺆﻣﻨﯿﻦ ﺑﺴﻮى ﻣﻌﺎوﯾﻪ ﭘﺴﺮاﺑﻮﺳﻔﯿﺎن
ﺳﻼم ﺑﺮ ﺗﻮ ...

ﻣﺎ آﻧﺮوز از اﯾﻨﮑﻪ ﮐﺴﺎﻧﻰ ﺣﻖ ﻣﺎ را ﻏﺼﺐ ﮐﺮده و ﺑﻪ ﺣﮑﻮﻣﺘﻰ ﮐﻪ از ﺧﺎﻧﺪان ﻣﺎﺳﺖ دﺳﺖ اﻧﺪازى ﻧﻤﻮده اﻧﺪ، صبر کردیم
ﺑﺴﻰ در ﺷﮕﻔﺖ ﺑﻮدﯾﻢ وﻟﻰ ﭼﻮن آﻧﻬﺎ ﻣﺮدﻣﻰ ﺑﺎ ﻓﻀﯿﻠﺖ و داراى ﺳﺎﺑﻘﻪ در اﺳﻼم ﺑﻮدﻧﺪ، از ﻣﻨﺎزﻋﻪ ﺑﺎ آﻧﺎن ﭼﺸﻢ
ﭘﻮﺷﯿﺪﯾﻢ، ﻣﺒﺎد ﮐﻪ ﻣﻨﺎﻓﻘﺎن و دﺷﻤﻨﺎن ﺑﺪﯾﻦ وﺳﯿﻠﻪ رﺧﻨﻪ ای در دﯾﻦ وارد ﮐﻨﻨﺪ ﯾﺎ راﻫﻰ ﺑﺮ اﺧﻼﻟﮕﺮى و ﻓﺴﺎد در آن ﺑﯿﺎﺑﻨﺪ.
وﻟﻰ اﻣﺮوز ﺟﺎى آﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﮐﺲ از دﺳﺖ اﻧﺪازى ﺗﻮ ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻨﺼﺐ و ﻣﺴﻨﺪ در ﺷﮕﻔﺖ ﻓﺮو روﻧﺪ ﭼﻪ، ﺗﻮ
ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﺑﺎﺑﺖ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ی اﯾﻦ ﻣﻨﺼﺐ ﻧﯿﺴﺘﻰ، ﻧﻪ ﺑﻪ داﺷﺘﻦ ﻓﻀﯿﻠﺘﻰ اﺳﻼﻣﻰ و ﻧﻪ ﺑﻪ ﮔﺬاردن اﺛﺮى ﻧﯿﮏ و ﭘﺴﻨﺪﯾﺪه و
ﺑﺎﻻﺗﺮ آﻧﮑﻪ ﺗﻮ زاده ی ﯾﮑﻰ از ﺑﺎﻧﺪﻫﺎى ﻣﺨﺎﺻﻢ و ﻓﺮزﻧﺪ دﺷﻤﻨﺘﺮﯾﻦ اﻓﺮاد ﻗﺮﯾﺶ ﺑﺎ رﺳﻮﻟﺨﺪا و ﻗﺮآن، ﻣﯿﺒﺎﺷﻰ
ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﺮّ ﺗﻮ را ﮐﻔﺎﯾﺖ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد و ﻋﻨﻘﺮﯾﺐ ﺑﺮ او وارد ﺧﻮاﻫﻰ ﺷﺪ و ﺧﻮاﻫﻰ دﯾﺪ ﮐﻪ ﻋﺎﻗﺒﺖ از ﮐﯿﺴﺖ؟
ﺳﻮﮔﻨﺪ ﺑﺨﺪا
ﺑﺰودى ﭘﺮوردﮔﺎرت را دﯾﺪار ﺧﻮاﻫﻰ ﮐﺮد و آﻧﮕﺎه او ﺳﺰاى ﮐﺮده ﻫﺎى ﺗﻮ را ﺧﻮاﻫﺪ داد و ﺧﺪا ﺑﺮ ﺑﻨﺪﮔﺎن ﺳﺘﻤﮑﺎر
ﻧﯿﺴﺖ.
وﻗﺘﻰ ﻋﻠﻰ وﻓﺎت ﯾﺎﻓﺖ( رﺣﻤﺖ ﺧﺪا ﺑﺮ او، آﻧﺮوز ﮐﻪ وﻓﺎت ﯾﺎﻓﺖ و آﻧﺮوز ﮐﻪ ﺧﺪا ﺑﺮ او ﻣﻨﺖ ﮔﺬارد ﺑﻪ اﺳﻼم و
آﻧﺮوز ﮐﻪ از ﻗﺒﺮ ﺑﺮ اﻧﮕﯿﺨﺘﻪ ﺷﻮد) ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن زﻣﺎم اﻣﺮ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﭙﺮدﻧﺪ از ﺧﺪا ﻣﺴﺌﻠﺖ ﻣﻰ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﺟﻬﺎن
زودﮔﺬر ﭼﯿﺰى ﮐﻪ ﺗﻮ
وادار ﺳﺎﺧﺖ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ در ﺑﺮاﺑﺮ ﺧﺪاى- ﻋﺰوﺟﻞ- در ﮐﺎر ﺗﻮ ﻣﻌﺬور ﺑﺎﺷﻢ و ﺗﻮ اﮔﺮ ﮔﻔﺘﻪ ی ﻣﺮا ﺑﮑﺎر
ﺑﻨﺪى، ﺧﻮدت ﺑﻬﺮه ایﺑﺰرگ ﺧﻮاﻫﻰ ﺑﺮد و ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺻﻼح و ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺧﻮاﻫﻨﺪ رﺳﯿﺪ.
ﭘﺲ ﭘﯿﮕﯿﺮى از راه ﺑﺎﻃﻞ را ﻓﺮو ﮔﺬار و ﻫﻤﭽﻮن دﯾﮕﺮ ﻣﺮدم ﺑﻪ ﺑﯿﻌﺖ ﻣﻦ درآ ﭼﻪ، ﺗﻮ ﺧﻮد ﻣﯿﺪاﻧﻰ ﮐﻪ ﻣﻦ
ﺑﮑﺎر ﺧﻼﻓﺖ از ﺗﻮ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺗﺮم از ﺧﺪا ﺑﭙﺮﻫﯿﺰ و ﻃﻐﯿﺎن و ﺳﺮﮐﺸﻰ را ﻓﺮو ﮔﺬار و ﺧﻮن ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن را ﻣﺮﯾﺰ
ﺑﺨﺪا ﺳﻮﮔﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از اﯾﻦ ﻣﻈﻠﻤﻪ ی ﺧﻮن ﻣﺮدم را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﭘﯿﺸﮕﺎه اﻟﻬﻰ ﺑﺮدن، ﺑﻪ ﺧﯿﺮ ﺗﻮ ﻧﯿﺴﺖ از در اﻃﺎﻋﺖ و
ﻣﺴﺎﻟﻤﺖ در آى و ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻼﻓﺖ ﺑﺎ اﻫﻞ آن و ﮐﺴﯿﮑﻪ از ﺗﻮ ﺑﺪان ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺗﺮ اﺳﺖ ﻣﻨﺎزﻋﻪ ﻣﮑﻦ . ﻣﮕﺮ ﺧﺪا ﻓﺘﻨﻪ را
ﺑﺨﻮاﺑﺎﻧﺪ و ﮐﻠﻤﻪ ی ﻣﺴﻠﻤﯿﻦ را ﻣﺘﺤﺪ ﺳﺎزد و ﻓﯿﻤﺎ ﺑﯿﻦ آﻧﺎن را اﺻﻼح ﮐﻨﺪ. و اﮔﺮ ﺟﺰ ﺑﻪ ﭘﯿﮕﯿﺮى از ﮔﻤﺮاﻫﻰ و
ﺳﺘﯿﺰه ﮔﺮى، ﺗﻦ در ﻧﺪﻫﻰ، ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎن را ﺑﻪ ﺳﺮ وﻗﺖ ﺗﻮ ﺧﻮاﻫﻢ آورد و ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻣﺤﺎﮐﻤﻪ ﺧﺪاﯾﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ
ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺣﮑﻢ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎن اﺳﺖ.