از یه سنی به بعد، بزرگ ترین ترس من،
ترس از دوست نداشته شدن بود...
ترسِ ترد شدن...
هیچوقت به این دقت نکردم، حتی اگر روزی کسی دوستم نداشته باشه، خودم طرفدارِ اول و آخرِ خودم میتونم باشم....
امروز متوجه شدم که چقدر خودم رو دوست دارم...
شاید ترسِ سر جاش باشه، ولی جایگزینی براش هست...
خودم و دارم...
این ادیتِ حال خوب کن و به خودم تقدیم میکنم...
ممنون از اینکه همه جوره کنارمی و مراقبمی...
ممنون از اینکه همه جوره دارمت...
بمونی برام
"خودِ من"...

________
تو روح نماشا با کاور های داغونش :/