برای دیدن تفسیر هر شعر، کافی‌ست زیرنویس را با کلیک روی دکمه "CC" فعال کنید. همچنین می‌توانید زبان زیرنویس را بین فارسی و انگلیسی تغییر دهید.


گاهی در زندگی، آنچه می‌خواهیم با آنچه واقعاً به صلاح‌مان است یکی نیست. ما مجذوب زیبایی‌ها و خواسته‌های ظاهری می‌شویم، مثل شیرینیِ شکر، درخشش ماه، یا زیبایی‌های مادی در دنیای امروز مانند شهرت، ثروت یا ظاهر فریبنده، بی‌آن‌که درنگ کنیم بر آن‌که این زیبایی‌ها را آفریده است.

مولانا جلال الدین محمد بلخی در این شعر به‌زیبایی یادآور می‌شود که آن سرچشمهٔ آفریننده، دانشی فراتر از فهم ما دارد؛

او چیز دگر داند و چیز دگر سازد.

پس اگر مسیری بسته شد یا خواسته‌ای برآورده نشد، شاید به این دلیل است که حکمتی در پس آن نهفته است.

رها کردن وابستگی‌ها و تسلیم شدن به آن آگاهی مطلق، ما را به حقیقتی می‌رساند که فراتر از هر آن چیزی‌ست که خود تصور می‌کردیم.

تنها کافی‌ست باور کنیم که آن‌که خالق است، بهتر از ما می‌داند چه چیزی جان‌مان را شکوفا می‌سازد.

☕ لطفاً برای حمایت از ادامه این مسیر هنری و معنوی، از ما حمایت کنید