خریدن خودرو با بدبختی است، تعمیر کردنش بدبختی است، فروختنش بدبختی است.
خیلی‌ها به آن عادت کرده‌اند و شکرگزار و متشکرند، خیلی‌ها هم معتقدند، صنعت خودروسازی داخلی شان مردم را در نظر نمی‌گیرد.
از یک سو برخی مانند میرسلیم مدافع سرسخت سایپا و ایران‌خودرو هستند و می‌گویند نباید به خودرو ملی توهین کرد، از سوی دیگر مسؤولان پلیس راهور انتقاد می‌کنند که خودرو ملی فقط لاستیک و باتری ایرانی دارد و باقی قطعات آن از چین وارد می‌شود و سال‌هاست پیشرفتی نداشته.
وقتی عده‌ای با هدف دلالی و سود شخصی هر محصول مزخرفی را می‌خرند، کارخانه‌ها چرا باید افزایش کیفیت را در اولویت قرار دهند؟ آنها که در هر شرایطی مشتری دارند و بازار عاشق‌شان است، مگر احمقند که خودشان را سختی بدهند!؟
خیلی از ما که چاره‌ای جز خریدن همین خودروها نداریم، به آن تن می‌دهیم و هزار مکافات و بدبختی و سختی را تحمل می‌کنیم و حرص می‌خوریم و اگر زنده بمانیم و کشته نشویم، همچنان چشم انتظار ایجاد تحول در صنعت خودروسازی می‌مانیم.
من «فرورتیش رضوانیه»، روزنامه‌نگار محقق هستم و در این ویدئو با راننده‌هایی که خودروهای ساخت داخل داشتند، صحبت کردم تا آنچه امروز به خاطر سودجویی قطعه‌سازان و خودخواهی خودروسازان تجربه می‌کنیم، در تاریخ ثبت شود.