تصور کنید که شب در خانه تان خوابید. با وجود اینکه همه درها را شش قفل کردید. یک دزد از خدا بی خبر و کاربلد وارد خانه تان می شود. اگر خیلی هوشیار باشید و بتوانید این دزد را گیر بیندازید، باید برای روز دادگاه سند و مدرک و شاهد داشته باشید تا بتوانید سارق نامحترم را به سزای اعمالش برسانید. این را داشته باشید تا برویم سر اصل مطلب،همگام با رشد فضای سایبری در کشور در سال های اخیر، حملات پیچیده‌ای از سوی دشمنان مان یا ارتش های سایبری سازمان یافته مورد حمایت سرویس‌های امنیتی برای نفوذ و خرابکاری در زیرساخت های مهم اطلاعاتی و صنعتی کشور صورت گرفته مثل حمله معروف ویروس استاکس نت به صنعت هسته ای و حملات فلیم و دوکورت در زیرساخت های انرژی کشور. اینجا همان جایی است که دزده به خونمون زده، ما برای محکوم کردن اش به شواهد و مستندات کافی برای اقامه دعوا علیه دشمن در محاکم حقوقی بین المللی نیاز داریم. اما از طرفی این کار در دنیای مجازی بسیار مشکل تر از دنیای حقیقی است، چراکه مهاجمین و دزدها خودشان را پشت دنیایی از صفر و یک پنهان کرده اند و ردیابی آنها وقتی سخت تر هم می شود که پشت شان به یک دولت گرم باشد. در کنار این موارد باید اضافه کرد که هنوز هم در دنیا، قوانین و معاهداتی قست و قستار، در جرم شناسی سایبری وجود ندارد. جالب اینجاست که کشورهای پیشرفته و صاحب قدرت در دنیا، دارند همه زورشان را میزنند تا بتوانند قوانینی با نظارت شورای امنیت سازمان ملل وضع کنند که همه چیز را به نفع خودشان و محاکم بین‌المللی تمام می کند. پس لازم است که ما هرچه زودتر هم در زمینه وضع قوانین و دفاع از حقوق سایبری مان به حد قابل قبولی از مهارت ها و تخصص برسیم و هم نهادهایی مثل وزارت خارجه و بخش های امنیتی کشور با استفاده از فرصت هایی نظیر جنبش عدم تعهد و سازمان همکاری اسلامی هر چه زودتر در اقدام پیش دستانه ساختارهایی مناسب جامعه بین المللی عرضه کند.