نامه 1 : نامه به مردم کوفه : (نامه به مردم کوفه به هنگام حرکت از مدینه به طرف بصره ، در سال 36 هجرى این نامه را امام حسن علیه السّلام و عمّار یاسر به کوفه بردند) :
افشاى سران ناکثین :
از بنده خدا ، على امیر مؤمنان ، به مردم کوفه ، که در میان انصار ، پایه اى ارزشمند و در عرب ، مقامى والا دارند .
پس از ستایش پروردگار ، همانا شما را از کار عثمان چنان آگاهى دهم که شنیدن آن چونان دیدن باشد ، مردم بر عثمان عیب گرفتند ، و من تنها کسى از مهاجران بودم که او را به جلب رضایت مردم واداشته ، و کمتر به سرزنش او زبان گشودم.
امّا طلحه و زبیر ، آسان ترین کارشان آن بود که بر او یورش برند ، و او را برنجانند ، و ناتوانش سازند. عایشه نیز ناگهان بر او خشم گرفت ، عدّه اى به تنگ آمده او را کشتند ، آنگاه مردم بدون اکراه و اجبار ، با من بیعت کردند.
آگاه باشید مدینه ، مردم را یک پارچه بیرون راند و مردم نیز براى سرکوبى آشوب از او فاصله گرفتند. دیگرْ حوادثِ آشوب به جوش آمد و فتنه ها بر پایه هاى خود ایستاد. پس به سوى فرمانده خود بشتابید ، و در جهاد با دشمن بر یکدیگر پیشى گیرید ، به خواست خداى عزیز و بزرگ.

نامه 2 : تشکّر از مجاهدان از جنگ بر گشته : (نامه به مردم کوفه پس از پیروزى بر شورشیان بصره در ماه رجب سال 36 هجرى که کوفیان نقش تعیین کننده داشتند) :
خداوند ، شما مردم کوفه را از سوى اهل بیت پیامبر صلّى اللّه علیه و آله و سلّم پاداش نیکو دهد، بهترین پاداشى که به بندگان فرمانبردار، و سپاسگزاران نعمتش عطا مى فرماید، زیرا شما دعوت ما را شنیدید و اطاعت کردید، به جنگ فرا خوانده شدید و بسیج گشتید.


https://www.namasha.com/v/ijNft3lA
https://www.namasha.com/v/whQd2pUo