من ۲تا برادر دارم و یه خواهر
برادرام مثل من آسم ندارن.راستش درک نمی کنن که اگه یک لحظه برای اسپری غفلت کنم زندگیمو از دست میدم.
من با وجود آسم شدیدم،فوتبال و والیبال بازی می کنم دکتر بهم گفته ورزش میتونه آسمم رو بهتر کنه ولی هیچ وقت خوب نمیشه
به جز خواهرم کسی نمیتونه درکم کنه.
از بحث بیماریم که خارج شیم،می رسیم به زندگیم
توی این ۱۲سالی که زندگی کردم،هیچ وقت ندیدم پدر و مادرم کنار هم باشن و خوشحال باشن.از ۵سال پیش تا الان که از هم طلاق گرفتن کنار هم ندیدمشون.نه من و نه خواهرم که اون موقع ۳ ساله بود و برادرام که دوتاشون ۵ساله بودن.روز های زندگی من به مراقبت از خواهر ها و برادر هام میگذره.تنها دلخوشی من،نقاشی هام هست.احساساتم رو به تصویر میارم و میکشمشون.احساسات من با چند تا خط روی کاغذ خلاصه میشه.




بچه ها بقیشو فردا میزارم به همراه داستان دومم