قلم دلاوری کو؟ سخنی دلیر دارم

سرِ بی قرارِ آهو، دلِ گرمِ شیر دارم

به من اَر جهان بتازد، نه من آنکه خود ببازد

که نظر بعرش و فرشی، نه زِ بَر، نه زیر دارم

به چه آشیان دهم دل،که چو هُدهُد بیابان

بگریزم از نسیمی، چو پَر از حریر دارم

به زمان ناشریفان، به چه دَرگَهَم سپاسی؟

نه زبان اسیر مزدی، نه قلم اجیر دارم!

ز نخست روز دَرکَم که به خویشتن رسیدم

به مقام و مال گفتم: دل و چشمِ سیر دارم

زِ چه ای فقیه باید به تو سر فرود آرم؟

که به گَردنم نه وامی، به تو باجگیر دارم

به کلام من نظرکن، ز معانیش خطر کن

که به هر خطی ز دفتر، غزلی خطیر دارم

به شکارگاه انسان، شده ام هدف زِ هر سو

چه ز تیرها بگویم؟ دلِ چون حصیر دارم

ز سروشگاه فطرت، چه بشارت از تو بر من؟

نه تو آن بشر شناسی، نه من آن بشیر دارم

اگر از درِ نشاطی، نپذیردم زمانی

به فراخی زمان ها... غم دلپذیر دارم

چو به مسندی رسیدی به حبابِ پشتگاهت

زِ دو چشم من نظر کن که نگاهِ پیر دارم

ز دل هزار تویم چه نویسم و چه گویم؟

نه تو آن فسانه خوانی نه من آن دبیر دارم
به جهان چرا کنم رو که به بازیَم بگیرد؟

نه عمو امیر بود و نه پدر وزیر دارم

به مقامِ بی نیازی به سرِ بلند نازم

که شکوهِ بی زوالی زِ چنین سریر دارم

به عبای واعظان گو که به دوش هرکه افتی

به قدمگهی نَیَرزی که منِ فقیر دارم